خطی به شعاع گردویی نارس

دراز می‌کشم
سمت خاموش آفتاب
و سایه‌ها‌ی دندانه‌دار
پاهای‌ام را می‌جوند
دستان‌ام را رها می‌کنم
تا سایه‌ها‌ی راه راه برگ‌
از آن بگذرند
مادرم صدای‌ام می‌کند
آینه ترک می‌خورد
و کودکی برهنه
پشت به باد
بیرون می‌زند
انتهای کوچه دور می‌شود
و جوانی آشنا زیر لب ورد می‌خواند

ارابه‌ی حنایی‌ی روزهای دور
به خواب‌‌های مشبک‌ام
......................................................نزدیک می‌شود
و خطی به شعاع گردویی نارس
بر پیشانی‌ام نقش می‌زند
عروسکی معکوس
بر بال‌های کوچک چنار
تاب می‌خورد
و خواهرم گیسوان تاریک‌اش را

بر انگشتان‌اش

.............گره می‌زند
**
از ماه پر می‌شوم

و رد خواب‌های‌ام
......................................ککک   کم‌رنگ می‌شوند

ح ........................... ........... حبیب شوکتی

......................................................................بیست و هفتم ژانویه ۲۰۰۸